Nie kupuj – adoptuj, czyli w oparach iluzji.

Większość pewnie wie, że powiększyła nam się rodzina. W chwili obecnej na pokładzie oprócz Zu i Raven gości Logan czyli młodziutki bedlington terrier. Jest to bardzo świadomy, przemyślany wybór w konkretnym celu, ale o tym może przy innej okazji... 

Proszę nie regulować odbiorników - TAK, Zuzanka śpi przy szczeniaku.

*Tu była obszerna część notki o najczęściej powtarzanych bzdurach na temat adopcji, że adoptowany kocha bardziej, że jest wierny, że kundelki nie chorują i inne temu podobne, ale usunęłam tę część – nie ma sensu po raz kolejny obalać każdego z tych kretyńskich postulatów, które niewiele wspólnego mają z rzeczywistością. Postanowiłam natomiast napisać, jak się sprawy mają pod moim dachem.

Jak da się zauważyć, mam dwa adoptowane psy, które nauczyły mnie na nowo, co to znaczy pies – bo w teorii to ja już byłam kynologicznym mistrzem wszechświata i okolic tak jakoś dziesięć lat temu, a zostałam szybciutko i boleśnie sprowadzona na ziemię już przy Zuzance – i jak bardzo trzeba czasem się wysilić, aby prowadzić względnie normalne życie z psem ze schroniska i z ulicy. Mam też młodego pieska ze wspaniałej hodowli o ogromnym potencjale, który mnie nieustannie wzrusza, choć jesteśmy razem bardzo krótko i każdego dnia dziękuję, że go mam. Każdego ze swoich psów kocham do szaleństwa, każdego – inaczej (da się!), żadnego nie wymieniłabym na innego. Przewiduję natomiast, że kolejne moje zwierzęta będą pochodziły z dobrych, sprawdzonych hodowli. Dlaczego?

Warunki życia suki, pierwsze chwile życia szczeniąt mają kolosalne znaczenie – oprócz genetyki to właśnie te czynniki decydują, jaki w przyszłości będzie pies. Genetyka to też nie przelewki – oprócz cech fizycznych, trudno byłoby się spodziewać, że po niestabilnych rodzicach wyrośnie stabilne szczenię. I można zaklinać rzeczywistość, można trafić na fantastycznie zapowiadające się szczenię z adopcji, z którym może (co nie oznacza, że musi) stać się to, co stało się z Raven – podczas dojrzewania doszła do głosu jej wrodzona agresja do ludzi i lękliwość, mimo naprawdę starannie przeprowadzonej przeze mnie socjalizacji, szkolenia w zakresie podstawowego posłuszeństwa, dobrych warunków odchowu szczeniaka, zbudowania solidnych fundamentów pod dalszą pracę, sporty, zabawy, tańce, hulanki i swawole. Z wesolutkiego szczeniaka – betona, po którym wszystko spływało jak woda po gęsi, wyrosło młode histeryczne zwierzątko, które nie wahało się używać zębów, gdy uznało to za stosowne, rycząc przy tym wcale przekonująco. Przy tym zwierzątko cholernie szybkie, reaktywne, zwinne i silne jak na swoje 20kg. Dołóżmy do tego dziką pasję pogoni za zwierzyną, której nie było w stanie przerwać nic. Trans. Pozamiatane.

Długo miałam do siebie żal. Dlaczego tak się stało? Przecież zrobiłam wszystko jak należy. Według najlepszych poradników. Według wskazówek ludzi dużo mądrzejszych ode mnie. Według najnowszych zaleceń z psiego świata, opartych o jednoznaczne dowody naukowe. Aż zrozumiałam, że nie ma siły, abym przeskoczyła cechy wrodzone tego psa. Tak po prostu.

Kocham tego psa absolutnie, gdy ostatnio rozcięła łapy i słyszałam jej wrzaski podczas opatrywania ran w szpitaliku, gdy jej nie widziałam, miałam zawroty głowy, suchość w ustach, a serce waliło mi jak oszalałe i ledwo stałam. Prawdopodobnie po kolejnej cieczce zdecyduję się na kastrację Raven i myślę, że ktoś inny będzie ją musiał odwieźć do lecznicy i przywieźć po wszystkim, bo ja nie będę w stanie tego zrobić, a jej udzieli się mój stres. Bardzo trudno mi ją opanować, gdy jestem poważnie chora, bo ona wtedy uważa, że należy mnie pilnować i bronić przed całym światem, i nie ma w tym jej zwyczajowej histerii i nerwowości – jest jasny komunikat – odejdź, bo będzie źle i to nie są żarty. Zdecydowanie mamy toksyczne relacje :D

Raven w rękach mniej zdeterminowanej osoby zapewne skończyłaby na ulicy, na łańcuchu, przy pilnowaniu firmy lub obejścia, względnie w schronisku. Moja walka o to, aby była „normalnym” psem toczy się każdego dnia. Nigdy normalna do końca nie będzie, zawsze będę musiała kontrolować jej reakcje, zawsze będę musiała sterować ludźmi, którzy będą chcieli wejść z nią w interakcję, zawsze będę musiała być o krok przed tym psem i jego szalonymi pomysłami. Czasem jestem tym potwornie zmęczona. Często zdenerwowana. Czasem odpierdoli coś takiego, że nie wiem, czy bardziej mam ochotę udusić ją czy siebie. Czasem zastanawiam się, jaka byłaby, gdyby dane było jej być nieco bardziej stabilnym psem, mniej neurotycznym. Jednak mimo wszystko, na samą myśl o tym, że miałabym ją oddać, cierpnie mi skóra. Kto byłby moim dzikim koniem, który robi BEŁ BEŁ BEŁ? Kto byłby mistrzem podwórka we frisbee w stylu paraolimpijskim? Kto z wyrazem absolutnego błogostanu na pysku ciągnąłby rower z prędkością ponad 30 km/h, ogólnie bojąc się rowerów? Czy żałuję, że mam tego psa? Absolutnie nie. Czy gdybym mogła cofnąć czas, zdecydowałabym się ponownie, żeby ją sobie zostawić? Nie wiem. Raczej tak. Czy zdecyduję się ponownie na adopcję psa? Na pewno przez długi czas nie.

Nie zrozumcie mnie źle. Jeśli ktoś z jakichś powodów chce kupić zwierzę rasy XYZ – niechaj rozsądnie wybierze hodowlę i kupi. Jeśli ktoś chce adoptować psa, kota, konia, rybkę czy chomika dżungarskiego – spoko. A niech nawet czuje się jeden z drugim lepszym człowiekiem, wszak ocalił życie jakiegoś biedaka, niechaj będzie. Ale, do ciężkiej, nieprzemakalnej cholery, po kiego grzyba wciskać innym konieczność adoptowania, przedstawiając adopcję w samych superlatywach, przy tym potępiając jakikolwiek zakup zwierza, nie mówiąc już o wycieraniu sobie mordy hodowlą psów rasowych i hodowcami?

Adopcja to nie jest bajka. Adopcja oznacza zwykle dużo pracy, a czasem krew, pot i łzy. Pomijam w tej chwili absurdalne wymagania niektórych fundacji i innych organizacji lub prywatnych fanatyków (student NIE, emeryt NIE, pracujący NIE, na stancji NIE, w bloku NIE/w ogródku NIE, z dziećmi NIE/bez dzieci NIE, z psami NIE/bez psów NIE, ogólnie to najlepiej w ogóle NIE, ale dejcie pinionżki, frajerzy). Adopcja to ZAWSZE ogromny znak zapytania i ryzyko. Nie każdy może sobie na takie ryzyko pozwolić. Czy zatem pies z hodowli jest „bezobsługowy” i „zaprogramowany” na bycie takim i siakim? Oczywiście, że nie. To byłoby zbyt proste. Z każdym - absolutnie każdym - psem należy pracować, aby wzmocnić zachowania pożądane i ograniczyć te, których występowania sobie nie życzymy. Ale łatwiej uniknąć rozczarowań, jeśli wiemy, na co się piszemy. A przy mądrym wyborze możemy ograniczyć ryzyko do minimum.